پیداست از عفاف تو معصوم بودنت            از عـزّت مـدام تـو مـخـدوم بـودنـت

هـسـتی پـناه شیـعـه و آزادگـان دهـر            در اوج بی‌پـنـاهی و مظـلـوم بـودنت

ای انـعـکـاسِ طلعـتِ تـابـانِ پـنج تن            ای بازتابِ عـصمت و ایـمان پنج تن

ای مظهر شهامت و از خودگذشتگی            یک عمر، بی‌قرار و پریشان پنج تن

بـاران بی‌امـان حـیـا از تو می‌چکـید            یک عمر در محله کسی روی تو ندید

هـمـسایه‌ای نـدیـد کـسی بین خـانـه‌ها            گوید دمی طـنـین صدای تو را شنـید

جانم فـدای ستر جـمـیل و حجـاب تو            اصلا حـسابِ غـیر کجا و حساب تو

تا روز حشر هم که بخوانند سیره‌ات            مخـتـومـه ناپـذیـر بود این کـتـاب تو

شب ها زمان سیر و سفـرنامۀ تو شد            هر شب، به وقت نافله هنگامۀ تو شد

آری حسین گفت « ز یادت مبر مرا «           دلدادگی محـض به حق، جامۀ تو شد

آئـیـنه‌ای تو فـاطمه را پیـش چـشم ما            کـردی دفــاع، از عَـلـَم حـجّـت خــدا

او بر غدیر گشت مدافع به خون خویش            گـشـتی تو هم مـبـلّـغ پـیـغـام کـربـلا

مـرآت کـبـریـا شـدنـت در بـر یـزیـد            بـنـد دل از دل هـمـۀ روبه‌هان بـریـد

مثل پیـامبر که سخـنران شدی، شدند            لرزان ز صولت تو پـلـیدان شبیه بید

مات است دیدۀ تو به روی حسین و بس            پرواز می‌کنی تو به سوی حسین و بس

شرطت به ضمن عقد بُوَد حول این کلام            هستم همیشه خادم کوی حسین و بس

روح خوشی به خانۀ زهرا دمیده‌ است            باران اشتیاق ز پلکـش چکـیـده ‌است

مولای مان علی شده لایوصَف از شعف            گـویا صـدای آمـدن نـورسـیـده ‌اسـت

یکپارچه جواهری، ای بر پدر، نگین            سر تا به پات لوءلوء و پا تا سرت ثمین

خوشبو شبیه فاطمه، خوش رو چو مجتبی            مـحـبـوبـۀ اهـالـی ِافـلاک در زمـیـن

” زینب ” گذاشت نام تو را آفریدگار            ای آنکه شد مـعـلـم عـلـم تو کـردگار

هستی شجاع، مثل حسینت که شد شهید            ای قـدرت کـلام تو مانـنـد ذوالـفـقـار

ای زینت عـلـی، ثـمـر جان فـاطـمی            مـحــبـوبـۀ هـمـیـشـگـی آل هـاشـمـی

فرقی که نیست، بر حسنین است یا به تو            باران اشک، چون تو به آنها ملازمی

ای آیـت و مــفــسـر قــرآن کــربــلا            ای قـبـلـه گـاه دیـدۀ حــیـران کـربـلا

ناموس شیـعـیـان شده حالا حـریم تو            آنـجـاسـت قـتـلـگـاه مـریـدان کـربـلا

مسـکـین صـادقـی به در خانۀ عـلـی            از او طلب نمـود طـعـام و غـذا ولی

چـیزی نبود خـانـۀ شان غیر سهم تو            گفتی به صوت فاطمی‌ات؛ خوش نوا، جلی

مادر بده تو سهم مرا دست آن فـقـیر            طاقـت ندارم اینکه ببـیـنم ورا حـقـیر

ما هم گرفـته‌ایم دو دستان خـویش را            پیش تو کاسه وار… الا بضعة‌الامیر!

تک تک قلوب ما هـمه بانو برای تو            یک یک کنار هم سر ما فرش پای تو

ما هیچ، هر چه هست بُوَد مال اهلبیت            ای خواهر حسین، بهشت است جای تو